Stworzenie
dziełem Boga
Wiele pytań rodzi się w związku z pochodzeniem człowieka:
Jak powstał? Czy Pismo św. nie wprowadza nas w błąd, gdy mówi o sześciu
dniach stworzenia, o powstaniu człowieka z prochu ziemi, o utworzeniu kobiety z
żebra Adama? Od wieków, wierzących intryguje problem raju. Bardzo często
spotykamy się też z pytaniami dotyczącymi natury człowieka, a mianowicie:
Czym różni się on od zwierząt? Czym jest dusza? Czy człowiek jest
faktycznie wolny? Te oraz inne pytania zaprzątają umysły
wielu osób oczekujących od chrześcijan słowa odpowiedzi na nie. One też będą
przedmiotem rozważań tego opracowania.
Stworzenie
świata z miłości do człowieka
1. Dlaczego Bóg stworzył świat i człowieka?
Dobroć Boża skłania Go do stwarzania. Zapragnął On także
uszczęśliwić istnieniem człowieka, króla stworzeń. Z myślą o nim i dla
niego stworzył piękny świat, który miał stać się jego przejściowym domem,
zanim wejdzie na wieki do domu Ojca.
"Dla kogo Bóg stworzył
gwiazdy i planety, przesuwające się jak strzały i rysujące sklepienie nieba?
A [dla kogo] – przemieszczające się majestatycznie z pozorną powolnością
ciała niebieskie, które dają wam światło, wyznaczają pory roku i są
wiecznie, niezmiennie – choć wciąż się zmieniają – nową kartą do
czytania na niebie każdego wieczora, miesiąca czy roku? One wydają się wam mówić:
“Zapomnijcie, ludzie, o waszych więzieniach. Porzućcie pisma zawierające
tylko to, co mroczne, zgniłe, brudne, jadowite, zakłamane, bluźniercze i
zdemoralizowane. Wznieście się – choćby tylko spojrzeniem – w stronę
bezkresnej wolności firmamentu. Uczyńcie niebem waszą duszę, patrząc na
tyle jasności! Zgromadźcie zapasy światła, żeby je zanieść do waszego
mrocznego więzienia! Czytajcie słowo, które wypisujemy, śpiewając w naszych
gwiezdnych chórach, [brzmiących] bardziej harmonijnie niż wasze organy w
katedrach. Czytajcie słowo pisane przez nas naszym migotaniem: słowo, które
piszemy z miłością, bo zawsze mamy obecnego [przed oczyma] Tego, który nas
obdarzył radością istnienia. I miłujemy Go za to, że dał nam istnienie,
blask i [możność] wędrowania, wolność i piękno pośród słodkiego lazuru
[nieba], ponad którym widzimy lazur jeszcze wznioślejszy: Raj. Na życzenie
Boga spełniamy drugą część przykazania miłości i kochamy was: naszych bliźnich
we wszechświecie. Miłujemy was wskazując wam kierunek, dając wam światło,
ciepło i piękno. Czytajcie wypowiadane przez nas słowo: Bóg. Ono bowiem
kieruje naszym śpiewem, blaskiem, naszym uśmiechem:”
Dla kogo Bóg stworzył ten płynny
lazur, zwierciadło nieba, drogę w kierunku ziemi, uśmiech wody, głos fal, a
także [każde] słowo, które – w szeleście poruszanego jedwabiu, w śmiechu
pogodnych dzieci, w westchnieniach starców, którzy wspominają i płaczą, w
gwałtownych podmuchach i uderzeniach piorunów, w ryku i grzmocie – mówi
nieprzerwanie: ‘Bóg’?
Dla was jest morze oraz niebo z
gwiazdami, a wraz z morzem – jeziora i rzeki, strumienie, stawy i czyste źródła.
Wszystko to służy wam do żeglowania, karmienia, zaspokajania pragnienia i
oczyszczania. Służąc zaś wam, [wody] służą Stwórcy i nie występują z
brzegów, żeby was zatopić, jak na to zasługujecie.
Dla kogo – jeśli nie dla człowieka,
króla [stworzenia] – stworzył Bóg te niezliczone rodziny zwierzęce, te
jakby fruwające i śpiewające kwiaty, [te zwierzęta], które służą wam,
pracują, dają pożywienie i pociechę?
Dla kogo Bóg stworzył
wszystkie niezliczone rodziny roślin i kwiatów, podobnych do motyli lub do
drogocennych kamieni albo też do nieruchomych ptaków? [Dla kogo stworzył]
owoce wyglądające jak naszyjniki z klejnotów, rośliny, ścielące się jak
dywany pod wasze stopy, aby dać wam schronienie, przyjemność, pożytek, radość
dla umysłu, członków [ciała], oczu i powonienia?
Dla kogo Bóg stworzył minerały
w głębinach ziemi, sole siarczane, jodowe i bromowe, rozpuszczone w źródłach
zimnych lub gorących, jeśli nie dla radości tego, który nie jest
Bogiem, lecz dzieckiem Bożym? Dla jednego: dla człowieka.
Bogu nic nie było konieczne ani
dla Jego radości, ani dla [zaspokojenia] Jego potrzeb. On Sam sobie wystarcza.
Kontemplacja Siebie jest Jego szczęściem, pokarmem, życiem i odpoczynkiem.
To, co stworzył, nie pomnaża ani o najmniejszą odrobinę Jego nieskończonej
radości, piękna, życia i mocy. Wszystko to stworzył dla Swego dziecka, chcąc
je uczynić królem wszelkiego Swego dzieła – dla człowieka!
Warto więc żyć, żeby ujrzeć
tak wiele dzieł Bożych i dziękować za Jego potęgę, która wam je daje. Za
to, że żyjecie, powinniście być wdzięczni. Nawet gdybyście zostali
odkupieni dopiero na końcu wieków, powinniście mieć wdzięczność, gdyż Bóg
udziela wam radości [płynącej ze stykania się z] pięknem wszechświata, [z
korzystania] z dobroci wszechświata." [M.
Valtorta, Poemat Boga-Człowieka, Katowicie 1999, (rozdz. 8)]
Treść
teologiczna sześciu dni stwarzania
Stworzenie świata
i człowieka stanowi początek historii, która według zamiaru Bożego ma być
historią zbawienia, czyli zmierzania do wyznaczonego przez Niego odwiecznego
celu. Stworzenie człowieka, którego kochający Stwórca zapragnął na wieki
uszczęśliwić, zostało poprzedzone stworzeniem świata.
2.
Dlaczego autor natchniony mówi o sześciu dniach stworzenia i jaką prawdę
chce nam przekazać? Rdz
1,1-2,4
Na ogół łatwiej nam
zapamiętać i zrozumieć barwny przykład niż przekazaną przez kogoś suchą
prawdę. Wiedział o tym i autor natchniony piszący o stworzeniu świata,
dlatego ujął stwórcze dzieło Boże w ramy sześciu dni, po których dnia siódmego
Pan Stworzenia odpoczął. Czytając pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju, należy
starannie odróżnić formę literacką od przekazywanej nam w niej prawdy. Aby
lepiej odróżnić formę od treści, przypomnijmy sobie książkę Mały Książę
Saint Exupery'ego. Opisując przygody przybyłego z innej planety na ziemię Małego
Księcia, autor przekazuje nam wiele prawd o przyjaźni, miłości i o życiu.
Chociaż postacie i sytuacje są wymyślone, jednak książka przekazuje nam
prawdę. Podobnie posługując się kompozycją sześciu dni stwarzania, autor
natchniony przekazuje nam szereg ważnych pouczeń zbawczych. Stwierdza on między
innymi, że stworzenie pochodzi od Boga, dlatego jest dobre, że człowiek jest
wyjątkową istotą, bo nosi w sobie podobieństwo Boże, że należy siódmego
dnia odpoczywać.
Ciągłe
stwarzanie
3. Co
teologia nazywa ciągłym stwarzaniem?
Stworzenie to powołanie
czegoś do istnienia z nicości. Czegoś takiego może dokonać tylko Bóg. Ciągłe
stwarzanie polega na tym, że Stwórca wszystko ustawicznie podtrzymuje w
istnieniu. Ze światem jest podobnie jak z żarówką, która świeci tak długo,
jak długo dopływa do niej prąd z elektrowni. Odcięcie od źródła energii
powoduje natychmiastowe zgaśniecie. Świat przestałby istnieć, gdyby Bóg
ustawicznie nie chciał jego trwania. Stwarzając świat i człowieka. Bóg
niejako podzielił się swoim istnieniem ze stworzeniami, nic przy tym nie tracąc
ani nie zyskując, na podobieństwo słońca, któremu nie przybywa ani nie
ubywa blasku przez fakt oświetlania ziemi lub księżyca.
Wiara
wobec teorii ewolucji
4. Czy
wierzący może przyjąć teorię ewolucji? Rdz
1,1-2,4
Biblijny opis stworzenia
świata ani nie zaprzecza teorii ewolucji, ani jej nie stwierdza: po prostu nie
zajmuje się tym zagadnieniem. Autor natchniony pragnie bowiem przekazać nam
nie tyle prawdy naukowe o kolejności powstania różnych form materii oraz
istot żywych, ile zbawcze treści pobudzające nas do zajęcia w życiu
odpowiednich postaw wobec Boga i ludzi. Pismo św. nie jest traktatem
przyrodniczym, lecz księgą religijną. Do naukowców należy opisywanie
sposobu rozwijania się stworzonej przez Boga materii.
Chrześcijanin może przyjąć teorię ewolucji świata, gdyż
nie zaprzecza ona idei stworzenia wszystkiego przez Boga. Aby coś mogło
ewoluować, musi przecież najpierw zaistnieć. Fakt, że wszystko się rozwija,
potwierdza tylko istnienie rozumnej Istoty, która
wszystkim kieruje zgodnie z
odwiecznymi przez Nią ustalonymi prawami przyrody. Co się tyczy pochodzenia człowieka,
można przyjąć ewolucję co do ciała. Papież Pius XII uczy, że dusze
ludzkie są stwarzane bezpośrednio przez Boga. Rozumna i nieśmiertelna dusza
ludzka nie może pochodzić od zwierząt. Być może stworzenie człowieka
dokonało się w ten sposób, że Bóg obdarował duszą nieśmiertelną jakieś
istniejące już zwierzę (niekoniecznie małpę!), przez co stało się ono
rozumną i wolną istotą. Pojawienie się człowieka stanowi wielki skok w
ewolucji. Trudno naukowcom odkryć jakąś istotę pośrednią między zwierzęciem,
a świadomym i rozumnym człowiekiem: odkopane szczątki są albo pozostałością
zwierząt, albo też istot rozumnych - ludzi.
Monogenizm
czy poligenizm
5.
Ludzkość pochodzi od jednej czy od wielu par? Dz
17,26-27
Wielu zwolenników
teorii ewolucji twierdzi, że ludzkość pochodzi nie od jednej, a od wielu par,
bo cały jakiś gatunek stopniowo przekształcił się w ludzi. Teorię o
pochodzeniu ludzkości od wielu par nazywamy poligenizmem. Jeśli przyjmiemy, że
człowiek pojawił się na ziemi dzięki obdarowaniu jakichś istot duszą nieśmiertelną,
czyli w jakimś określonym jednym momencie, nic nie stoi na przeszkodzie w
przyjęciu nauki o pochodzeniu wszystkich od jednej pary ludzkiej. Bóg wcale
nie musiał obdarowywać wielu osobników człekopodobnych duszami nieśmiertelnymi.
Papież Pius XII twierdzi ponadto, że trudno pogodzić poligenizm z nauką o
grzechu pierworodnym prarodziców, przechodzącym na wszystkich ludzi.
Stworzenie
Adama z "prochu ziemi"
6.
Jakie prawdy przekazuje nam drugi opis stworzenia, mówiący o ulepieniu człowieka
z prochu ziemi? Rdz 2,4-7
W Piśmie św. mamy dwa
opisy mówiące o stworzeniu człowieka. Pierwszy głosi, że został on
stworzony przez Boga w szóstym dniu, drugi natomiast mówi, że został
ulepiony z prochu ziemi: „Wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi
i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek
istotą żywą" (Rdz 2,7). Opisu tego nie można rozumieć dosłownie.
Autor biblijny poucza nas jedynie, że:
a. Człowiek został stworzony przez Boga i posiada dla Niego
wielką wartość, skoro został uformowany Jego „rękoma”.
b. Bóg jest wszechmocny, skoro z tak znikomego materiału
jak „proch ziemi” ukształtował istotę, o której Psalm 8 głosi: „Czym
jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym
od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą
nad dziełami rąk Twoich, złożyłeś to wszystko pod
jego stopy” (Ps 8,5-7).
c. Oprócz elementów materialnych człowiek nosi w sobie
„tchnienie Boże”, czyli posiada duszę rozumną i nieśmiertelną. Nie należy
jednak mylić duszy ludzkiej z darem życia Bożego, nazywanym łaską uświęcającą.
Problem
stworzenia Ewy z żebra Adama
7.
Co chce wyrazić autor natchniony mówiący, że kobieta została stworzona z
„żebra Adama”? Rdz
2,18-25; Mk 10,1-12
Drugi opis stworzenia tak
przedstawia powstanie kobiety: „Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył
się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to
zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny,
zbudował niewiastę” (Rdz 2,21-22). I tego opisu nie można rozumieć dosłownie.
Mówiąc o stworzeniu kobiety z żebra Adama, autor natchniony poucza, że
pochodzi ona podobnie jak mężczyzna od Boga, dlatego powinna być otaczana miłością
i szacunkiem, że posiada taką samą naturę jak mężczyzna, że małżeństwo,
ustanowione przez Boga, jest czymś dobrym (por. Mk 10,1-12).
Aniołowie
— szatan
8.
Jakie istoty rozumne - oprócz człowieka - stworzył Bóg? Hbr 1,5-14
Stwórca powołał do
istnienia także aniołów, czyli istoty duchowe, rozumne
i wolne. Część tych duchów zbuntowała się przeciwko Bogu i zamiast miłości
wybrała nienawiść do Stwórcy i do wszystkiego, co od Niego pochodzi. Upadłych
aniołów nazywa się demonami, szatanami lub diabłami.
Wiara
wobec ewentualnego istnienia pozaziemskich cywilizacji
9. Czy wiara dopuszcza
istnienie pozaziemskich cywilizacji?
Nie jest wykluczone, że
oprócz człowieka i aniołów na innych planetach istnieją jakieś istoty
rozumne, stworzone przez Boga. Wszelkie jednak dociekania na temat natury tych
istot, ich ewentualnej grzeszności i potrzeby odkupienia - to tylko czysto
teoretyczne rozważania. Objawienie mówi tylko o człowieku, który zgrzeszył
i został odkupiony przez Syna Bożego. Nic natomiast nie wspomina ani o
grzechu, ani nawet o istnieniu innych cywilizacji. Pismo św. nie zaspokaja pod
każdym względem naszej ciekawości i przekazuje tylko te prawdy, które są pożyteczne
dla naszego zbawienia.
