EUCHARYSTIA ZBAWCZĄ OFIARĄ
Eucharystia jest sakramentem, w którym
realnie obecny jest Jezus Chrystus. Kiedy przystępujemy do Komunii św.,
jednoczymy się z Nim oraz pogłębiamy jedność Kościoła. Komunia św.
jest pokarmem dla naszej duszy, przyczyniającym się do wzrostu życia Bożego
w nas, jest zadatkiem przyszłego zmartwychwstania ciał. Eucharystia jest
ponadto ofiarą.
1. Jakie zbawcze
wydarzenie uobecnia się w każdej Mszy św.? 1 Kor 11,26
Św. Paweł uczy: „Ilekroć bowiem
spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż
przyjdzie” (1 Kor 11,26). Msza św. jest czymś więcej niż tylko
wspomnieniem ofiary krzyżowej Jezusa: jest jej uobecnieniem. Pod postaciami
chleba i wina w rzeczywisty sposób obecne jest Ciało Chrystusa, które zostało
za nas wydane i Krew Jego — wylana za nas na krzyżu (por. Łk 22,20). W
czasie każdej Mszy św. wspominamy także zmartwychwstanie Jezusa i Jego wstąpienie
do nieba. W trzeciej modlitwie eucharystycznej znajdują się słowa:
„Wspominając, Boże, zbawczą mękę Twojego Syna, jak również cudowne
Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, oraz czekając na powtórne Jego
przyjście, składamy Ci wśród dziękczynnych modłów tę żywą i świętą
ofiarę”.
2. Jakie podobieństwa
i różnice zachodzę między Mszą św. a ofiarą krzyżową Jezusa
Chrystusa? Łk 23,46
Zasadnicze podobieństwo między
ofiarą krzyżową a Mszą św. polega na tym, że i na krzyżu, i w czasie każdej
Mszy św. sam Chrystus jest zarówno kapłanem, jak i żertwą ofiarną. Różnica
zaś tkwi w tym, że na krzyżu ofiara została złożona w sposób krwawy, zaś
w czasie Mszy św. - w sposób bezkrwawy. Ponadto na krzyżu Chrystus sam złożył
ofiarę z siebie, we Mszy św. w składaniu ofiary zaangażowany jest kapłan
oraz cały lud Boży - Kościół, zgromadzony na uczcie ofiarnej. Wreszcie
ofiara krzyżowa złożona była jeden raz, ofiara eucharystyczna natomiast
sprawowana jest wielokrotnie.
3. W jakim
momencie Mszy św. uobecnia się ofiara krzyżowa Chrystusa? 1 Kor
11,23-27
W chwili konsekracji chleb zostaje
przemieniony w Ciało Chrystusa, które zostało na nas wydane, a wino - w
Jego Krew przelaną za nas. Przeistoczenie jest momentem uobecnienia się
ofiary krzyżowej Chrystusa. W tę ofiarę mamy się włączyć, składając
Ojcu niebieskiemu najcenniejszą żertwę ofiarną, którą stanowi Ciało i
Krew Jego Syna. Przez tę ofiarę uwielbiamy Boga i przyczyniamy się do
zbawienia całego świata.
4. Na jakiej
podstawie kapłan, a na jakiej - wszyscy wierni włączeni są w składanie
zbawczej ofiary przez Jezusa Chrystusa? 1 P 2,9
Przez sakrament święceń
kapłani zostali zjednoczeni z Chrystusem - Arcykapłanem, dlatego też w
szczególny sposób włączeni są w składanie przez Niego zbawczej ofiary
Ojcu niebieskiemu. Są oni narzędziem, którym Jezus posługuje się w
uobecnianiu swej zbawczej ofiary. Przez kapłana dokonuje się konsekracja
uobecniająca ofiarę krzyżową Jezusa Chrystusa. Wszyscy wierni także są złączeni
z Chrystusem - Arcykapłanem przez sakrament chrztu i bierzmowania. Uczestniczą
zatem w Jego kapłaństwie na mocy tzw. kapłaństwa powszechnego, różnego
od kapłaństwa hierarchicznego. Wszyscy wierni zatem, zjednoczeni przez
charakter chrztu i bierzmowania z Chrystusem, mają wraz z Nim składać Ojcu
niebieskiemu zbawczą ofiarę.
5. Co mają wierni
wraz z kapłanem składać Ojcu niebieskiemu w ofierze? 1 P 2,4-5; Rz 12,1
Najcenniejszą ofiarą, jaką posiada
Kościół, lud Boży, jest Chrystus obecny pod postaciami chleba i wina.
Wszyscy wierni, na mocy swego powszechnego kapłaństwa, łączą się z kapłanem
celebrującym Mszę św. i współdziałają w ofiarowaniu Eucharystii. Cały
lud Boży ofiaruje Ojcu najcenniejszą żertwę, którą jest Jego umiłowany
Syn, Jezus Chrystus. Lud Boży składa tę ofiarę, aby uwielbić Boga i
przyczynić się do zbawienia świata. Składając Ojcu niebieskiemu Jego
Syna, wierni powinni ofiarować Mu również samych siebie. Ochrzczeni mają
oddać siebie na ofiarę żywą, świętą i miłą Bogu (por. Rz 12,1).
Wszystko, co czynimy, może być złożone Ojcu jako ofiara duchowa. Wszystkie
„uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, życie małżeńskie i
rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli od bywa się w
Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się
duchowymi ofiarami, miłymi Bogu, przez Jezusa Chrystusa” (KK 34).
6. Dlaczego składanie
Bogu w ofierze swego życia zobowiązuje do ciągłego doskonalenia się?
Rz 12,1-2
Skoro nasze życie ma być
ustawicznie ofiarowywane Bogu, dla uwielbienia Go i dla doprowadzenia świata
do zbawienia, powinno zatem posiadać odpowiednią „jakość”. Kochanej
istocie, a tym bardziej Bogu, nie wypada ofiarować czegoś bezwartościowego.
Jeśli nasze życie ma zasługiwać na miano ofiary duchowej, powinno być pełne
szlachetności, i poświęcenia dla innych. Trudno mówić o ofierze tam,
gdzie nie ma ducha oddania się na służbę, rezygnacji z własnego egoizmu,
gdzie nie ma samozaparcia. Życie stanie się dla Boga miłą ofiarą, jeśli
będzie nim rządzić autentyczna miłość i miłosierdzie (por. Mt 9,13), jeśli
będzie zaprzeczeniem konsumpcyjnego stylu życia, zerwaniem z postawą
wykorzystywania wszystkiego dla siebie, np. stanowiska, pracy, uzdolnień itp.
7. Na czym polega
ofiarnicze usposobienie? Łk 22,39-44
Składając Ojcu niebieskiemu wraz z
Chrystusem swoje życie, powinniśmy upodobnić się wewnętrznie do ofiarującego
się Zbawiciela, tzn. przyjąć postawę zawierzenia, ufnej miłości i posłuszeństwa.
Ofiarować komuś jakiś przedmiot, np. książkę, znaczy wyzbyć się prawa
swobodnego dysponowania nim. Z podarowaną książką nie mogę robić, co mi
się podoba, lecz muszę liczyć się z wolą nowego jej właściciela.
Podobnie też oddanie swego życia Bogu to świadoma rezygnacja z samowolnego
dysponowania sobą, to decyzja kształtowania siebie i swojego postępowania
według Bożego upodobania. Wszystko zatem, nasza praca, wypoczynek, działanie,
powinno być podporządkowane wymaganiom Ojca niebieskiego, a nie własnym
kaprysom czy też naszym krótkowzrocznym, egoistycznym planom. Posiadać
ofiarniczą postawę, znaczy ciągle rezygnować ze swojej woli na rzecz planu
Stwórcy, pragnącego uszczęśliwić całą ludzkość. Tak więc ostatecznie
tym ofiarniczym usposobieniem jest gorące pragnienie kierowania się we
wszystkim wolą Bożą, miłością do Niego, która nie szuka swego (por.1
Kor 13,5).
8. Jaką postawę
przyjmować w cierpieniach, aby stały się one zbawcze ofiarę? Mt
26,36-46
Nie tyle samo cierpienie, ile nasza
miłość posiada przed Bogiem wielką wartość. Bolesne sytuacje mogą
jednak stać się okazją do wielkiego udoskonalenia naszej miłości, do całkowitego
ofiarowania się Bogu. Ma to miejsce wtedy, gdy jesteśmy gotowi przyjąć każdą
formę cierpienia, wszystkie przeciwności życiowe, niedogodności, o ile
taka jest wola Boża, gdy w obliczu zagrażającego nam cierpienia potrafimy
jak Jezus w Ogrójcu powtarzać: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten
kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!” (Łk 22,42).
Prawdziwą ofiarą może być cierpliwe znoszenie różnych przykrości dnia
codziennego, przykrych sytuacji czy też ludzi trudnych we współżyciu ze
względu na usposobienie, wiek, choroby i różne ułomności. Cierpliwe
znoszenie przykrego sposobu bycia drugiego człowieka, jego złośliwości -
to również coś, co może stać się zbawczą ofiarą.
9. Jak zespolić
życie codzienne z uczestnictwem we Mszy św.? Hbr 10,5-7
Wielu ludzi nie dostrzega związku między
uczestnictwem w liturgii, a sprawami życia codziennego. Liturgię uważają
za sprawy Boże, codzienne zajęcia zaś - za sprawy ludzkie, świeckie, nie
mające nic wspólnego z Bogiem. Tymczasem, traktując wszystkie codzienne
sprawy jako ofiarę duchową składaną Bogu, można połączyć w jedną całość
uczestnictwo we Mszy św. oraz oddanie się różnym świeckim zajęciom.
Przede wszystkim przez Komunię św. powinniśmy zaczerpnąć sił do
sprostania wszystkim naszym codziennym obowiązkom i do wypełnienia ich po myśli
Bożej. Spełnianie zaś codziennych zajęć powinno łączyć się z postawą
ustawicznego ofiarowania wszystkiego Bogu dla uwielbienia Go i dla zbawienia
świata. Każde, pozornie najbardziej świeckie działanie w świecie,
rodzinie powinno być połączone z głębokim oddaniem się Bogu. To
ofiarowanie siebie i swojej działalności Ojcu niebieskiemu powinno być jak
najczęściej powtarzane i ponawiane, np. przed ważniejszymi pracami,
codziennie rano, aby nasze życie stało się ofiarą świadomą, podejmowaną
dobrowolnie, z miłości do Boga. Można dobremu Ojcu ofiarować swoje kłopoty
w bardzo konkretnych intencjach, np. o nawrócenie niewierzących, o
rozszerzanie się Kościoła w krajach misyjnych, za prześladowanych chrześcijan,
za zmarłych itp. W ten sposób zwykłe, szare życie przyczyni się do
powolnego przekształcania świata w królestwo Boże, pełne sprawiedliwości,
miłości i pokoju, a Ojciec niebieski będzie przez to uwielbiony.
10. Co oznaczają
słowa: „To jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza”,
wypowiadane w czasie konsekracji? Hbr 8,8-12
Przymierza były w Starym Testamencie
pewnego rodzaju umowami między Bogiem a narodem wybranym. Bóg zobowiązywał
się do opieki i udzielania pomocy swemu ludowi, ten zaś obiecywał być Mu
wiernym i wypełniać Jego przykazania. Najważniejsze przymierze Starego
Testamentu zostało zawarte przez Mojżesza na Synaju. Izraelici nie byli
wierni przymierzu. Bóg postanowił więc zawrzeć nowe, doskonalsze wieczne
przymierze z całą ludzkością. Zostało ono urzeczywistnione przez Jezusa
Chrystusa na krzyżu. Przez Jego zbawczą ofiarę zostaliśmy oczyszczeni z
grzechów i nabyci dla Boga. „Chrystus ustanowił to Nowe Przymierze, a
mianowicie Nowy Testament we Krwi swojej (por. 1 Kor 11,25), powołując spośród
Żydów i pogan lud, który nie wedle ciała, lecz dzięki Duchowi zróść się
miał w jedno i być Nowym Ludem Bożym” (KK 9). Śmierć Jezusa ukazała
nam, jak wielka jest miłość Boga do nas, jak bardzo się o nas troszczy.
Przez swą śmierć na krzyżu Zbawiciel zapewnia nas, że Bóg, który nie
oszczędził swojego Syna, będzie nas nadal kochał i opiekował się nami,
prowadząc do ostatecznego zbawienia. To nowe i wieczne przymierze zawarte z
Bogiem zobowiązuje nas wszystkich do zawierzenia Jego miłości, do zaufania
Mu i do wypełniania Jego przykazań, które streszczają się w jednym
przykazaniu miłości. Każda Msza św., uobecniająca ofiarę krzyżową
Jezusa, przypomina nam ten przedziwny związek miłości Boga i człowieka, w
którym sami uczestniczymy. To zespolenie z Bogiem w szczególny sposób pogłębia
się przez Komunię św. Sakrament ten zobowiązuje nas do trwania przy Bogu,
do ciągłego jednoczenia całego ludu Bożego i do wypełniania jedynego
przykazania: Będziesz miłował Boga ponad wszystko, a bliźniego tak, jak
Chrystus nas ukochał (por. Mk 12,30-31; J 13,34). Mamy ustawicznie odpowiadać
miłością na Bożą miłość do nas.
11. Co oznaczają
Msze św. „ku czci świętych”?
Każda Msza św. jest ofiarą składaną
na cześć Boga. Jego to uwielbiamy i dziękujemy Mu za wszystkie dary.
Wspominając w danym dniu jakiegoś świętego, dziękujemy Bogu w szczególny
sposób za wszystkie dobrodziejstwa wyświadczone mu za jego życia, a po śmierci
- nam - za jego wstawiennictwem. Czcząc świętych, którzy są dziełem łaski
Bożej, uwielbiamy równocześnie samego Boga, który ich doprowadził do
wielkości i wspaniałości. Prosimy również wspomnianego w liturgii świętego
o wstawiennictwo za nami.
