f) Miłosierdzie Boże ostrzegające przed konsekwencjami grzechu i przed szatanem
Kolejną formą miłosierdzia,
którą Bóg okazuje nam, kiedy jeszcze jesteśmy w drodze na sąd (por. Mt
5,25), są liczne pouczenia i ostrzeżenia. Na różne sposoby i przez różnych
pośredników ostrzega On nas przed grzechem i jego wiecznymi konsekwencjami,
przed szatanem. Rozważmy te zagadnienia.
Aby nasza nagroda była jak
największa w wieczności, a sąd jak najłagodniejszy, bogaty w miłosierdzie Bóg
ustawicznie poucza nas i ostrzega przed grzechem i jego konsekwencjami. To
ostrzeganie jest nam potrzebne, gdyż grzech sprowadza na nas wielkie nieszczęścia,
z których często nie zdajemy sobie sprawy. Przede wszystkim jest on
niebezpieczny dla naszego życia wiecznego.
Grzech przypomina niebezpieczne zagubienie się,
o którym mówi Chrystus (por. Łk 15,1-7). Grzeszący świadomie i dobrowolnie
człowiek podobny jest do owcy, która oddaliła się od owczarni, od pasterza i
grozi jej śmierć. Może
zginąć z wycieńczenia
albo mogą ją rozszarpać wilki lub inne drapieżne
zwierzęta.
Grzech jest zagubieniem się człowieka.
Kto się zgubił, np. w lesie, ten nie zna drogi prowadzącej do właściwego
celu. Podobnie ten, kto grzeszy, gubi drogę wiodącą do zbawienia, do domu
Ojca. Grzesznik schodzi z jedynej drogi, która prowadzi do zbawienia. Tą zaś
drogą są Boże przykazania, wola Boga, nauka Chrystusa, Jego przykład, nakazy
sumienia, natchnienia Ducha Świętego. Grzeszący z uporem człowiek zupełnie
świadomie nie chce znać tej drogi. Chodzi swoimi ścieżkami.
Są to ścieżki egoizmu, na których wyczerpuje się duchowo, tracąc moc miłości.
Ścieżki te nie prowadzą do szczęśliwego celu, lecz można na nich znaleźć
jedynie śmierć
wieczną.
Najtragiczniejsze jest to, że
grzech – w przeciwieństwie do zgubienia się nierozumnej owcy – jest
zagubieniem się wybranym, świadomym. Jest on bowiem rozmyślnym i zupełnie
dobrowolnym porzuceniem jedynej drogi prowadzącej do zbawienia, którą są Boże
przykazania.
Oprócz tego, że człowiek świadomie
się gubi, istnieje jeszcze inna różnica między grzesznikiem, który z uporem
kroczy drogą grzechu, a nierozumną owcą. Ta bowiem nigdy nie potrafi utrudniać
pasterzowi odnalezienia jej. Człowiek
zaś po grzechu przypomina Adama i Ewę, którzy ukrywali się w krzakach przed
Bogiem (por. Rdz 3, 9-10). Bali się Go, nie chcieli, by ich odnalazł. Grzeszący
człowiek często jest podobny do pierwszych rodziców. I on ucieka przed
Bogiem, który może go ocalić, chowa się
przed Nim. Przez najróżniejsze postawy człowiek po grzechu często unika
Boga, czekającego na niego w sakramencie pokuty; ucieka od pouczeń Bożych, bo
niepokoją jego sumienie. Unika wartościowych książek, które dla jego
ocalenia niemal same wpadają mu w ręce itp. Przez to wszystko nie pozwala się
odnaleźć cierpliwemu i wytrwałemu
Dobremu Pasterzowi, którzy szuka każdej zagubionej owcy, aby ją ocalić
(por. Łk 15,1-7; J 10,1-18).
Nieraz może być
i tak, że odnaleziony już i
niesiony w ramionach Dobrego Pasterza - Chrystusa grzesznik nie pozwala na to.
Szarpie się i wyrywa z Jego ramion jak nierozumna owca, która nie pojmuje, że
pasterz trzyma ją mocno tylko dla jej dobra, dla jej ocalenia. Chce ją zanieść
do bezpiecznej owczarni i opatrzyć
jej groźne rany. Pragnie obronić
ją przed drapieżnym wilkiem.
Jeszcze innym przykładem można
zilustrować często
niedostrzegane niebezpieczeństwo tkwiące w grzechu. Otóż grzesznik
przypomina człowieka biegnącego szybko w stronę przepaści. Słusznie
uznalibyśmy za szaleńca kogoś, kto pędzi w jej stronę i zatyka sobie uszy,
aby nie słyszeć ostrzegających
go okrzyków przyjaciół. Takim szaleńcem jest ten, kto staje się głuchy na
głos sumienia, aby go nie niepokoiło, nie mąciło jego pozornego duchowego
pokoju.
Choć
grzech jest bardzo groźny, to
jednak często nie dostrzega się tkwiących w nim niebezpieczeństw. Dzieje się
tak po części z braku odpowiedniej wiedzy człowieka, a po części dlatego,
że woli on nieraz nie widzieć niebezpieczeństwa,
aby nie ogarnęło go przerażenie.
Istotnie, człowiekowi brak doświadczenia
odnoszącego się do konsekwencji grzechu po śmierci. Nie widzi ich. Nie mamy
oglądu tego, co jest po śmierci. Dlatego właśnie potrzebujemy światła,
pouczenia Kogoś, kto wie wszystko. I dlatego Bóg, przez Swoje objawienie,
udzielił nam odpowiedniego pouczenia.
Jest On podobny do dobrego ojca lub dobrej matki, która pragnie uchronić
dziecko od nieszczęścia. Kiedy
rodzice pragną ostrzec dziecko przed jakimś niebezpieczeństwem, wyjaśniają
mu, na czym ono polega, pouczają o jego tragicznych skutkach, proszą, by nie
robiło tego, co jest dla niego niebezpieczne.
Podobnie postępuje Bóg wobec
nas. Jego miłosierdzie przejawia się w pouczeniach i ostrzeżeniach przed różnymi
grożącymi nam niebezpieczeństwami. Aby nas ustrzec od wyroku potępiającego
na wieki, miłosierny Pan bez przerwy poucza nas i uświadamia nam niebezpieczeństwa,
z których nieraz nie zdajemy sobie sprawy. Jesteśmy bowiem często podobni do
małych niedoświadczonych dzieci, które nie mają jeszcze wiedzy ludzi dorosłych.
Nie mamy doświadczenia jak małe dzieci, które nie wiedzą, że można się
sparzyć, i nie znają
jeszcze bólu oparzenia. Często przypominamy naszym zachowaniem dziecko, które
beztrosko biegnie ścieżką, nie zdając sobie sprawy, że prowadzi ona do
przepaści. Potrzeba nam więc pouczeń i ostrzeżeń.
Nie tylko brak doświadczenia i
dziecięca niefrasobliwość naraża
nas na niebezpieczeństwa związane z grzechem. Człowiek może całkiem świadomie
przestać myśleć
o wiecznym zagrożeniu, jakim jest
piekło. Jak może do tego dojść?
Otóż człowiek często nie
chce znać tego, co dla niego niebezpieczne. Woli nie myśleć
o czymś groźnym dla niego,
przykrym. Dlatego też łatwo wypiera ze świadomości te treści, które go
przerażają, a do takich należy prawda o możliwym wiecznym potępieniu. Myśl
o nie kończącym się nigdy cierpieniu potępienia jest tak straszna, że wielu
ludzi woli ją usunąć ze swojej świadomości.
Pocieszają się, że piekła nie ma lub że nie jest wieczne. Tym samym wyrządzają
szkodę sobie i innym, gdyż siebie i innych narażają na potępienie, które
– niezależnie od tego, co o nim myśli człowiek – jest wieczne. Ludzie nie
wierzący w istnienie wiecznego piekła nie zabezpieczają się przed nim swoją
niewiarą, tak jak nie uchroniłby siebie przed nieszczęściem szaleniec, który
szedłby środkiem ruchliwej ulicy z oczyma zamkniętymi z powodu przerażających
go samochodów.
Aby zapobiec strasznemu nieszczęściu,
Bóg ciągle przypomina nam prawdę o wieczności nagrody i kary po śmierci.
Chrystus każe nam się strzec drogi wygodnej i szerokiej, która prowadzi na
zatracenie (por. Mt 7,13), a zachęca do kroczenia drogą co prawda wąską,
niewygodną, może i kamienistą, ale wiodącą do szczęśliwej wieczności. To
ostrzeżenie ciągle powtarza Kościół w swoim nauczaniu. Rozbrzmiewa ono też
w autentycznych objawieniach, takich jak np. fatimskie. Objawiająca się w
Fatimie Maryja ukazała dzieciom okropność piekła
i zachęciła do modlitwy i pokuty za tych, którzy z powodu swoich grzechów
mogą się tam znaleźć.
Tak więc dzięki Bożemu miłosierdziu
docierają do nas ciągłe ostrzeżenia przed przepaścią, która naprawdę
istnieje i w którą można wpaść. Swoją
prawdą Bóg ukazuje bezpieczną drogę, która prowadzi do wiecznego szczęścia,
a nie do wiecznej zguby.
Bóg nie ostrzega nas przed karą
wieczną – której nic nigdy nie może zmienić – po
to, aby nas straszyć
i dręczyć.
Czyni to w tym celu, aby nas uchronić
od tego wiecznego losu. Należy więc
przyjąć z wdzięcznością
różne Boże pouczenia i nie obrażać się
z tego powodu, że są one nieraz bardzo ostre i niepokojące.
Człowiek może nie dostrzegać
nie tylko niebezpieczeństw, na które
naraża grzech, ale może nie widzieć nawet samego
grzechu. Dzieje się to z powodu
przytępienia sumienia. Nierzadko niszczy się celowo i świadomie wrażliwość
swojego sumienia, aby ono nie niepokoiło.
Przez to sprawia się, że nie ostrzega ono przed tym groźnym niebezpieczeństwem
dla wiecznego zbawienia, którym jest grzech. Szukając fałszywego spokoju,
przytępia się sumienie. Skutek tego działania jest taki, że nie ma ani
pokoju, ani wołania pożytecznego głosu, który ostrzegał przed zagrożeniem.
Sumienie bowiem jest darem Bożej dobroci, wołaniem Boga, który pragnie
uchronić człowieka
od wiecznej śmierci. Miłosierdzie Boże posługuje się nim, aby człowieka
naprowadzić na właściwą
drogę zbawienia.
W przeciwieństwie do człowieka
szatan dobrze wie, do czego prowadzi grzech. Dlatego usiłuje człowieka nakłonić
do grzeszenia i do trwania w grzechu. Szatan jest groźny
dla człowieka, bo go nie widać i wielu w niego nie
wierzy. Potrzebujemy więc
pouczenia i ostrzeżenia przed działaniem złych duchów, które usiłują nas
doprowadzić do wiecznej zguby.
Pismo św. porównuje szatana do
groźnego lwa, czyhającego na nasze życie. List św. Piotra ostrzega nas przed
nim słowami: „Bądźcie trzeźwi!
Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć”
(1 P 5,8).
Ponieważ szatan jest groźny,
trzeba więc ostrzegać przed nim ludzi – zagrożone
przez niego owce. Trzeba im stale przypominać, że
mają się trzymać blisko Pasterza, który potrafi je
obronić. Tym
Dobrym Pasterzem, który oddaje życie
za swoje owce (por. J 10,11), jest Chrystus i wierni Mu uczniowie.
