— Co nas cieszy, a co
niepokoi
Są rzeczy, wydarzenia, zachowania ludzkie, które rodzą w nas pokój i
powiększają nasze szczęście, inne natomiast niepokoją nas, dręczą, sprawiają
ból. Gdybyśmy umieli dokładnie poznać czynniki sprawiające nam przykrość i te,
które wywołują w nas trwałą radość, stwierdzilibyśmy, że do pierwszej grupy
należy wszystko, co nie jest podobne do Boga, do drugiej zaś to, co stanowi
jakby Jego odzwierciedlenie w stworzeniach.
I tak raduje nas wszystko, co odbija w sobie piękno Boga, Jego prawość i
miłość. Szczególnie uszczęśliwia nas każdy przejaw dobroci i miłości, z jakim
się stykamy: dobre słowo, życzliwy gest, udzielona pomoc. Pojawia się w nas
wtedy radość, bo doświadczamy czegoś, co choćby w małym stopniu przypomina nam
Boga, Jego nieskończoną Miłość. Pokój wywołują w nas wszystkie dobre myśli,
które pochodzą od Boga.
Nie uszczęśliwia nas natomiast brzydota, kłamstwa, oszustwa i nienawiść. Ból
sprawia nam każde zachowanie ludzkie, które wyraża lekceważenie, pogardę, brak
miłości lub jawną nienawiść. Takie czyny zadają nam cierpienie, rodzą
niepokój, gdyż stanowią przeciwieństwo tej miłości, która w stopniu
nieskończonym istnieje w Bogu.
Jednak nie tylko to, co nas otacza, raduje nas lub unieszczęśliwia. Silny
wpływ na nasz pokój duchowy lub niepokój ma przede wszystkim to, co istnieje w
nas samych. I tak niepokój będzie stale towarzyszył człowiekowi, w którego
sercu zamiast Bożej miłości panuje egoizm i nienawiść. Kto natomiast kocha
autentycznie, ten nawet w cierpieniu znajdzie pokój. Droga do szczęścia jest
więc jedyna: przez szczerą miłość rozwijać w sobie podobieństwo do Boga.
Miłość stanowi piękno duchowe człowieka.
— Nie każdy chce w pełni
poznać Boga
Są ludzie, nawet ochrzczeni, którzy nie chcą znać Boga. Powody
tej niechęci mogą być różne. Jedni unikają nie tylko kontaktu sakramentalnego
z Bogiem, lecz nawet myślenia o Nim, gdyż nie chcą odczuwać niepokoju z powodu
swego niemoralnego życia.
Inni przeczuwają nieskończoną Boską tajemnicę, której nie są w
stanie zgłębić swoim rozumem, dlatego unikają jakiegokolwiek myślenia o Panu.
Obawiają się przykrego dla pychy poczucia bezradności i małości wobec czegoś,
co nieskończenie przerasta człowieka.
Tylko człowiek pokorny, który tak jak Maryja pragnie
ukształtować swoje życie według Bożej woli i Jego przykazań, nie obawia się
poznania Go.
— Dobre i złe słowa
Zanim powiem coś lub zamilknę, warto pomyśleć o
tym, jakie dobro chcę osiągnąć swoimi słowami lub milczeniem. Właśnie na to
zwraca uwagę św. Paweł, kiedy mówi: "Niech nie wychodzi z waszych ust żadna
mowa szkodliwa, lecz tylko budująca, zależnie od potrzeby, by wyświadczała
dobro słuchającym" (Ef 4,29).
— Drażniące nas
postępowanie ludzkie
Często spotykamy się ze złymi
ludzkimi zachowaniami, które budzą w nas zdziwienie, oburzenie albo wręcz
obrzydzenie. O takim postępowaniu informują nas niemal codziennie środki
społecznego przekazu. Odwieczna Mądrość poucza nas słowami Księgi Tobiasza,
jak się zachować wobec takich ludzkich czynów: "Czym sam się brzydzisz, nie
czyń tego nikomu" (Tb 4,15). Wskazane byłoby też pomodlić się za źle
postępujących ludzi, aby ich czyny zmieniły się w takie, które staną się miłe
w oczach Bożych.
— Sama tylko zewnętrzna
poprawność nie wystarcza
Ostre słowa powiedział Jezus do
obłudników wszystkich czasów. "Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze,
obłudnicy! Bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz
pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw
wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta." (Mt 23,25-26)
Z pewnością nikt nie chciałby
posługiwać się naczyniami, które zostały opłukane tylko od zewnątrz, np. pić z
kubka wymytego tylko od zewnętrznej strony, a brudnego w środku. Użyteczne są
tylko naczynia całe czyste. Podobnie ma się rzecz z człowiekiem: dobry jest on
wtedy, gdy szlachetne są nie tylko jego czyny zewnętrzne, dostrzegane przez
innych ludzi, lecz gdy jego serce wypełnione jest dobrocią, życzliwością,
bezinteresownością, autentyczną troską o sprawy Boże i drugiego człowieka.
Pomocą w zdobyciu wewnętrznej
szlachetności może stać się pamięć o tym, że Bóg przenika i zna nasze serca, i
czynienie wszystkiego dla Niego, zgodnie z radą Chrystusa: "Tak niech świeci
wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca
waszego, który jest w niebie" (Mt 5,16).
— Bóg jest miłością
Kim jest Bóg? Św. Jan odpowiada krótko: "Bóg jest
miłością" (por.
1 J 4,8).
Tej Miłości można przypisać wszystkie cechy, które teologia nazywa przymiotami
Boskiej natury. A więc Bóg jest Miłością nieskończenie doskonałą, a zarazem
prostą, niezłożoną. To Miłość wieczna, która istniała, kiedy nie było jeszcze
żadnego stworzenia, i będzie zawsze istnieć. Bóg jest Miłością niezmienną, a
więc zawsze wierną. To Miłość prawdziwa, autentyczna, mądra i wszechmocna.
Opatrzność Boża oznacza tę właśnie miłość opiekuńczą, skuteczną, która zgodnie
z mądrością prowadzi do celu stworzenia.
Św. Paweł ukazuje jeszcze inne cechy
nieskończonej Miłości, którą każdy z nas ma naśladować. Powie on: "Miłość
cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie
unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się
gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz
współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim
pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje ..." (1 Kor
13,4-8). Bardzo wielu słów potrzebuje niedoskonały ludzki język, by choć w
niewielkim stopniu opisać nieskończoną Miłość, którą jest Bóg.
— Nie odrzucać
lekkomyślnie Jezusa
Filip spotkał Natanaela i
powiedział do niego: Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i
Prorocy – Jezusa, syna Józefa z Nazaretu. Rzekł do niego Natanael: Czyż
może być co dobrego z Nazaretu? Odpowiedział mu Filip: Chodź i zobacz." (J
1,45-46). I poszedł do Jezusa, a spotkanie z Nim zakończyło się pełnym wiary
wyznaniem Natanaela: "Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!"
(J 1,49)
Wielu ludzi żywi liczne
uprzedzenia do chrześcijan, do ich sposobu życia, a także do ich nauki,
dlatego nie chcą jej poznać. Jeśli jednak ktoś jest tak uczciwy, jak Natanael,
to pomimo swoich uprzedzeń upewni się, kim naprawdę jest Chrystus. Może
zacznie czytać jakąś dobrą książkę o Nim, zastanowi się, co już słyszał o Nim,
może porozmawia z wierzącymi na Jego temat. Jednak człowiek, w którym nie ma
miłości prawdy, odrzuci naukę o Chrystusie, zanim ją jeszcze pozna, przeczuwa
bowiem, że pod jej wpływem musiałby radykalnie zmienić samego siebie i swój
sposób życia, a tego nie chce uczynić.
— Jedyna doskonałość:
miłość
Pewien uczony w Prawie, chcąc
wystawić Jezusa na próbę, zapytał Go: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie
jest największe? On mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym
swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i
pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego
bliźniego jak siebie samego." (Mt 22,36-39)
Tymi słowami Zbawiciel poucza
nas, że pełna doskonałość polega na realizowaniu każdego dnia tych dwóch
przykazań. Również to, co nazywamy świętością, nie jest niczym innym, jak
życiem zgodnym z przykazaniem miłości Boga i bliźniego. Kto kocha Boga ponad
wszystko a bliźniego – jak siebie samego, ten osiągnie wieczne zbawienie,
jedyną bowiem drogą wiodącą do niego jest miłość.
— Po cierpieniu – radość
Nic nie trwa wiecznie na tym
świecie. Również cierpienie skończy się raz na zawsze dla zbawionych. Radość
wieczna będzie nieporównywalnie większa niż wszystkie ziemskie boleści, jak
mówi o tym św. Paweł: "Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można
stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić." (Rz 8,18)
— Dojrzewanie miłości
Wiele różnego rodzaju marzeń rodzi się w ludzkim sercu. Nieraz
będzie to pragnienie zdobycia popularności aktorskiej, stania się idolem
tłumów, wybitnym politykiem, znanym naukowcem itp. Często będą to marzenia
skromniejsze: znaleźć dobrego współmałżonka, który stanie się oparciem,
uszczęśliwi, będzie dobrym i troskliwym towarzyszem życia.
W gąszczu tych marzeń pożytecznym przewodnikiem może stać się
rada św. Pawła: "Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego!"
(1 Kor 10,24) Miłość dojrzewa, kiedy marzenia, w których człowiek siebie
stawia w centrum uwagi, zamieniają się w gorące pragnienie dobra dla
bliźniego. Nieraz wiele lat upłynie, zanim człowiek to zrozumie i zapragnie
np. w małżeństwie bardziej być oparciem dla współmałżonka niż tego oparcia
szukać.
