KOŚCIÓŁ NIESIE Z CHRYSTUSEM KRZYŻ ZBAWIENIA
Na różne sposoby lud Boży ma naśladować swego Założyciela,
Jezusa Chrystusa. Jednym z nich jest niesienie krzyża przez wszystkich należących
do Kościoła.
1. Jakie znaczenie posiada cierpienie
Chrystusa i zjednoczonych z Nim ludzi? Kol 1,24; Ga 6,14
Cierpienie jest następstwem oddalenia się człowieka od Boga
- źródła szczęścia. Trudno nam jednak znaleźć jasną odpowiedź na
niektóre dręczące nas pytania, np. dlaczego cierpią niewinne dzieci,
dlaczego w kataklizmach ginie tylu ludzi? Wiemy tylko, że Jezus Chrystus, Syn
Boży, wziął na siebie wszelką ludzką nędzę, ból, że Jego męka i śmierć
krzyżowa przyniosła nam wieczne zbawienie. Przez swoją mękę i
zmartwychwstanie Chrystus pokonał śmierć i cierpienie, zbliżył nam
wieczne szczęście.
Chrześcijanie wierzą, że człowiek zjednoczony przez łaskę
z Chrystusem uczestniczy - dzięki swoim cierpieniom - w zbawianiu świata,
czyli w budowaniu królestwa Bożego. Cierpiący chrześcijanin może - jak św.
Paweł - powiedzieć: „Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej
strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała,
którym jest Kościół” (Kol 1,24). Cierpienie także jest włączone w
proces budowania królestwa Bożego na ziemi.
2. Co znaczy, że cierpienie może stać się
drogą do szczęścia? 1 P 5,10; Rz 8,18
Chrzest zanurza nas w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa
(por. Rz 6,1-14). Niosąc z Nim krzyż, uśmiercając w swoim życiu grzech, dążymy
do chwały zmartwychwstania. Z Chrystusem cierpiącym dla zbawienia świata są
szczególnie zjednoczeni ci, których dręczy ból, którzy cierpią za prawdę.
Zbawiciel nazywa ich w Ewangelii błogosławionymi. Za każdy trud poniesiony
dla innych, człowiek otrzyma w niebie wielką zapłatę. Cierpiący
przyczyniają się do zbawienia świata. Zbawienie to polega m.in. na
wyzwoleniu ludzkości z niewoli cierpienia, śmierci. Krzyż jest drogą do własnej
chwały, do szczęścia. Niesiony z Chrystusem pomaga też innym osiągnąć
wieczną radość.
3. Dlaczego nie można zabijać chorych i
cierpiących? Ga 6,2
Tylko Bóg jest Dawcą życia, człowiek nie może nikogo
zabijać, nawet chorego, bo nie on dał mu życie. Wiara w zbawcze znaczenie
cierpień pozwala uważać wszystkich nieuleczalnie chorych za cenną cząstkę
kościelnej wspólnoty, uczestniczącą w szczególny, choć niezrozumiały
dla nas sposób, w urzeczywistnianiu królestwa sprawiedliwości, miłości i
pokoju. Kościół wierzy, że nie tylko „działacze” przekształcają świat,
doskonalą go i zbawiają, lecz że czynią to również - i to może w większym
stopniu - ludzie na pierwszy rzut oka niepotrzebni z powodu swoich słabości
i ułomności. Kościół wierzący w zbawcze znaczenie cierpień,
zdecydowanie odrzuca myśl, by wykluczać z życia społeczeństwa ludzi
chorych i kalekich, by przerywać ciążę nawet wtedy, gdy istnieje
podejrzenie, że dziecko urodzi się nieuleczalnie chore, by zabijać starców,
psychicznie chorych itp.
4. Jakie znaczenie dla chorego i dla zbawienia
świata posiada sakrament namaszczenia chorych? Jk 5,14-15
W sakramencie namaszczenia chorych, Chrystus przez Ducha Świętego
jednoczy ciężko chorego lub umierającego człowieka ze sobą i daje mu
udział w swoich zbawczych cierpieniach i śmierci. W ten sposób chory człowiek
zjednoczony z Chrystusem uczestniczy w Jego zbawczej ofierze, współdziała z
Nim w zbawianiu świata. Swoimi łaskami Chrystus pomaga też samemu cierpiącemu
w cierpliwym znoszeniu krzyża choroby. W sakramencie chorych Zbawiciel zlewa
na cierpiącego łaskę konieczną do uleczenia duchowych i fizycznych
niemocy, a także odpuszcza grzechy, o ile chory za nie żałuje.
5. W jakim znaczeniu całe życie chrześcijanina
i jego działalność mogą być zbawczym krzyżem? Łk 9,23
Chrześcijanin może współcierpieć z Chrystusem nie tylko w
przeciwnościach losowych, chorobach, kataklizmach, nieszczęśliwych
wypadkach. Również wypełnianie codziennych obowiązków łączy się z krzyżem
„szarzyzny”, „zwykłości”. Każdy dzień przynosi ze sobą coś
trudnego, dlatego św. Paweł powie: „Nosimy nieustannie w ciele naszym
konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele” (2 Kor
4,10). Krzyż związany jest z głoszeniem Ewangelii, z okazywaniem bliźnim
pomocy. Uczciwe życie łączy się z niesieniem krzyża, którym może być
pokonywanie różnych trudności, zmaganie się z małodusznością ludzi,
znoszenie prześladowań, spotykanie się z drwiną, doznawanie rozczarowań
itp. Jezus wzywa swoich uczniów do niesienia krzyża codziennych trudów, załamań,
cierpień, chorób. „Jeśli kto chce iść za Mną - mówi - niech się
zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!”
(Łk 9,23). Niesienie krzyża codziennych trudności prowadzi do zbawienia.
Uczeń Chrystusa nie może uchylać się od krzyża budowania nowej ziemi, na
której zamieszka sprawiedliwość (por. 2 P 3,13), nie może osłabnąć jego
troska, by ostatecznie Bóg był „wszystkim we wszystkich” (por. 1 Kor
15,28). Uciążliwym krzyżem może być pokonywanie swoich grzechów i wad,
swego egoizmu, a także zauważanie, że niewiele się zmieniamy.
6. Jak należy się zachowywać w cierpieniu,
aby przyczyniało się do zbawienia świata? Mt 26,37-39
Można, a czasami nawet trzeba usuwać cierpienie posługując
się wszelkimi dobrymi, humanitarnymi środkami, np. poddając się leczeniu.
Nie zawsze jednak udaje się nam usunąć je z życia. W takim wypadku
pozostaje nam jedno: nieść swój krzyż razem z Chrystusem, współofiarować
się ze Zbawicielem Ojcu niebieskiemu dla zbawienia świata. Od samego
cierpienia ważniejsza jest nasza świadoma postawa, jaką przyjmujemy w różnych
doświadczeniach. Jeśli z cierpliwością i poddaniem się Bogu przyjmujemy
wszystkie przeciwności losowe, przykrości, kłopoty, wówczas umacnia się
nasza miłość do Boga i do ludzi. Ta miłość, doskonaląca się w
cierpieniu, posiada wartość zbawczą. Dzięki niej uczestniczymy w
eschatologicznej odnowie świata. Chrystus dał nam przykład, jak zachować
się w cierpieniach, aby udoskonaliły naszą miłość i stały się
cierpieniami zbawczymi. On w Ogrójcu, w obliczu śmierci, wołał do Boga:
„Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie
jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26,39).
7. Dlaczego chrześcijańska nauka o
cierpieniu nie niszczy radości wierzących? Rz 6,8-9
Nieraz zarzuca się chrześcijaństwu, że jego nauka o krzyżu
jest czymś w rodzaju duchowego „masochizmu” rozkoszującego się
cierpieniem. Zarzut taki wynika z niewłaściwego rozumienia nauki Chrystusa.
Zbawiciel nie nakazuje szukać cierpienia dla „samego cierpienia”. Przecież
i On nie narażał się na niebezpieczeństwa bez potrzeby (por. J 4,1-2).
Jezus wymaga od nas jedynie miłości, a ta związana jest na tym świecie z
cierpieniem. Kościół wierny nauce Jezusa też nie zakazuje walki z
cierpieniem. Chrześcijańska nauka moralna zabrania jedynie używać
nieetycznych środków w usuwaniu cierpienia, np. zakazuje zabijać chorych,
starców, nienarodzone dzieci itp. Tym, którzy nie potrafią się uwolnić od
swojego krzyża, nauka Chrystusa niesie pomoc, ukazując zbawczy sens cierpień
i kłopotów.
Krzyż związany jest tylko z obecną formą świata. Kiedy
nastanie pełnia królestwa Bożego, wówczas znikną wszystkie cierpienia. W
odnowionym świecie Bóg zamieszka pośród swojego ludu, będzie „«Bogiem
z nimi». I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie.
Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy
przeminęły” (Ap 21,3-4).
PODSUMOWANIE
Chrystus założył Kościół - lud Boży, w celu zbawiania
świata i jednoczenia ludzi między sobą i z Bogiem. Cały lud Boży, złożony
ze świeckich i duchownych, powołany jest przez Jezusa Chrystusa do tego
zbawczego zadania, czyli do przekształcania świata w królestwo Boże, królestwo
sprawiedliwości, miłości, prawdy i pokoju. Cały lud Boży współdziała z
Chrystusem zbawiającym świat, wypełniając funkcję prorocką, kapłańską
i pasterską. Założony przez Jezusa Kościół jest jeden, święty,
powszechny i apostolski.
Kościół jest święty, ponieważ mieszka w nim Chrystus i
Duch Święty, jednak z powodu ludzkich ułomności musi ustawicznie się
oczyszczać i doskonalić. To doskonalenie się polega na zwalczaniu grzechu i
rozwijaniu miłości. Pokonując nasz egoizm, pomagamy Kościołowi w
doskonaleniu się, gdyż jesteśmy z nim ściśle zjednoczeni przez sakrament
chrztu i Eucharystię. Doskonalenie swego życia jest jednym ze sposobów
budowania Kościoła i królestwa Bożego na ziemi.
Lud Boży dąży do swej pełni, która nastanie w dniu powtórnego
przyjścia Chrystusa w chwale. Wtedy Kościół osiągnie pełną świętość,
jedność i powszechność, gdyż obejmie pełną liczbę zbawionych, zostanie
też całkowicie wyzwolony z grzechu, cierpienia i śmierci. Do tego czasu
jednym z zadań Kościoła będzie usuwanie cierpienia z życia człowieka
oraz niesienie krzyża dla zbawienia świata.
