MARYJA — CIERPIĄCA MATKA BOŻA
Chociaż Bóg obdarzył Matkę Najświętszą przywilejem niepokalanego poczęcia, czyli wolności od grzechu pierworodnego, jednak nie uwolnił Jej, podobnie jak swojego Syna, Jezusa Chrystusa, od jednego z następstw tego grzechu — od cierpienia.
1. Jaki los przepowiedział Maryi Symeon mówiąc: „A Twoje duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu" (Łk 2,34)?
Łk 2,22-35
Matka Chrystusowa miała wiele wycierpieć w czasie swojego ziemskiego życia, co przepowiedział Jej
Symeon. Wielokrotnie Jej serce przeszywał miecz boleści, l tak musiała uciekać do Egiptu z Jezusem, ponieważ król Herod chciał Go zabić (por. Mt 2,1-18). Maryja cierpiała, widząc jak kapłani, faryzeusze i uczeni w Piśmie odrzucali Jej Syna. Jezus Chrystus głosił Dobrą Nowinę, a Jego przeciwnicy czyhali na Niego chcąc Go zabić. Nie wiedzieli tylko, jak to uczynić, bo cały lud słuchał Go z zapartym tchem (por. Łk 19,47-48). Bogurodzica cierpiała, kiedy Piłat wydał Jej Syna faryzeuszom, uczonym w Piśmie i arcykapłanom na ukrzyżowanie. Miecz boleści przeszył serce Maryi, gdy patrzyła na Syna niosącego ciężki krzyż, upadającego pod jego ciężarem. Cierpiała, gdy Go przybito do krzyża, a Ona nie mogła Mu pomóc.
2. Jakie zbawcze znaczenie miało cierpienie Maryi?
Kol 1,24
Kto z miłości ofiaruje swoje cierpienia Bogu, ten współdziała z Chrystusem w zbawianiu świata. Szczególnie współpracowała z Nim Maryja, która od urodzenia Jezusa aż do Jego śmierci łączyła się z Nim w cierpieniu.
3. Jak można naśladować Maryję współcierpiącą z Chrystusem?
Rz12,1-2
Kiedy uczestniczymy we Mszy św., a zwłaszcza gdy przystępujemy do Komunii św., bierzemy udział w zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa. Msza św. jest bowiem bezkrwawym uobecnieniem Jego zbawczej ofiary krzyżowej. Uczestnictwo w tej ofierze polega na składaniu Ojcu najdoskonalszej Ofiary, którą jest Jego Syn, Jezus Chrystus, obecny pod postaciami chleba i wina, oraz na ofiarowaniu Mu swojego życia, trosk, kłopotów, wysiłków, cierpień, pracy, a także — radości i wypoczynku.
Nasze uczestnictwo w liturgii eucharystycznej można przedłużyć na każdy dzień przez ciągłe ponawianie naszego oddania się Bogu Ojcu wraz z Jezusem Chrystusem i Jego Najświętszą Matką. Można np. rano ofiarować swój dzień Chrystusowi, modląc się słowami: „Boskie Serce Jezusa, w jedności z Najświętszą Maryją, Twoją Matką, składam Tobie wszystkie moje modlitwy, prace, radości i cierpienia dnia dzisiejszego. Przyjmij to wszystko na chwałę swojego imienia oraz dla naszego zbawienia. Pomóż nam zawsze wypełniać wolę Bożą tak, jak to zawsze czyniłeś Ty i Twoja Niepokalana Matka, Maryja".
Dzięki ofiarowaniu Bogu swoich codziennych cierpień stajemy się podobni do Matki Bożej stojącej pod krzyżem.
Naśladujemy Maryję współcierpiącą z Chrystusem, gdy poświęcamy się dla innych, gdy pomagamy braciom nie zważając na trudności i niedogodności, a także — gdy cierpliwie znosimy wszystkie doświadczenia, od których nie umiemy się uwolnić, np. ból, choroby, cierpienia psychiczne, bezsenność itp. Modląc się w cierpieniach, np. w czasie bezsennych nocy, współdziałamy z Chrystusem w zbawianiu świata. Można też naśladować Jezusa, który nieraz całe noce spędzał na modlitwie, poświęcając dobrowolnie od czasu do czasu jakąś część nocnego spoczynku na rozmowę z Bogiem, na czuwanie itp.
4. Jakie znaczenie posiada post?
Mk 9,25-29
Umartwianie swego egoizmu i post to również sposoby naśladowania ukrzyżowanego Chrystusa i współcierpiącej z Nim Matki Najświętszej. Powstrzymywanie się od jedzenia, szczególnie w piątki —w dzień przypominający nam zbawczą śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu — ma w chrześcijaństwie doniosłe znaczenie, uwidacznia mianowicie naszą jedność z Jezusem, który przez śmierć ocalił świat od potępienia. Modlitwy i posty można ofiarować Bogu za wszystkich obrażających Go ludzi, w intencji zbawienia konających lub zmarłych itp. Wszystkie nasze umartwienia i posty powinny wypływać z miłości do Boga i ludzi, powinny mieć na celu wynagrodzenie Mu za wszystkie grzechy nasze i całego świata. Bez miłości umartwienia i posty tracą sens, jak o tym uczy św. Paweł. Stwierdza on bowiem: „l gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał" (1 Kor 13,3).
Kościół zachęca wiernych do poszczenia szczególnie w piątki. Można jednak dobrowolnie narzucić sobie post i w inne dni tygodnia, np. w środę lub w sobotę, dla szczególnego złączenia się z Maryją cierpiącą pod krzyżem; w czwartek — w dzień przypominający cierpienia Chrystusa w Ogrójcu itp. Post nabierze szczególnej wartości, gdy zostanie połączony z intensywną modlitwą, uczestniczeniem we Mszy św., z Komunią św., z odprawieniem drogi krzyżowej, nocnym czuwaniem, przystąpieniem do sakramentu pojednania, z nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, modlitwą w rodzinie itp. Wielką wartość posiada ofiarowanie potrzebującym osobom, np. rodzinom wielodzietnym, pieniędzy zaoszczędzonych dzięki naszym umartwieniom, np. dzięki odmówieniu sobie palenia papierosów.
Okres nazywany Wielkim Postem w szczególny sposób przypomina nam zbawczą mękę Jezusa Chrystusa i stanowi okazję do łączenia się z Nim i ze współcierpiącą Maryją przez różne formy niesienia naszego krzyża.
